Al vanaf het moment dat Pim geboren is heb ik het gevoel dat het nog niet klaar is. Dat er nog plek is voor een derde kindje. Ondanks alle drukte. Wil ik echt een derde kindje? Of wil ik het omdat het niet zomaar kan? Het onbereikbare is vaak zo aantrekkelijk. Wil ik het omdat we nog 1 embryo in de vriezer hebben? Nog 1 potentieel kindje. Een klompje cellen dat op mij ligt te wachten, tot het in mijn buik mag proberen te groeien tot een baby. Een baby die ons leven nog drukker zal maken. Maar ook een baby die ons leven weer zal verrijken. Zijn of haar liefde met ons kan delen. En wij onze liefde met hem of haar. Want, zoals mijn vriend zei, het mooie is, je hoeft de liefde niet te verdelen, er komt alleen maar meer bij.

We zijn het er niet over eens of we het terug gaan laten plaatsen. Want het is eigenlijk echt al heel erg druk bij ons thuis. Met 2 kleine mannetjes, 2 fulltime banen, carrièreswitches, een webshop en een uitgebreid sociaal leven. Mijn vriend vindt het eigenlijk mooi zoals het is. Wil weer vooruit kijken naar andere dingen. Bij mij knaagt het, voel ik me compleet? Wat als dat ene kindje nog bij ons hoort te zijn? Ik ben ook bang. Wil ik teveel? Moet ik niet blij zijn met wat ik heb? Maar waarom mag ik niet meer willen…het feit
dat het niet vanzelf gaat betekent niet dat ik minder mag wensen dan anderen, toch? Wat gebeurt er als we het doen en ik word niet zwanger, of erger, ik krijg weer een miskraam? Het is tenslotte al 3 keer eerder misgegaan. Wat als ons avontuur daarmee eindigt? Want 1 ding is duidelijk: we gaan geen nieuwe behandeling meer opstarten. Als we naar het ziekenhuis gaan is het om dit ene embryootje terug te laten plaatsen. Daarna houdt het op.
In de zomer van 2018 nemen we de beslissing: we gaan ervoor! Gelukkig, anders zou het altijd aan me blijven knagen! Ook eng. Wat als het lukt? Kunnen wij dat wel aan, 3 kindjes? Wat als het niet gezond is? Wat als het niet lukt, hoe voel ik me dan? Uiteindelijk maak ik me er niet te druk om en probeer dat pas te doen als het zover is.
In oktober hebben we een afspraak in Düsseldorf om een en ander te bespreken. We geven aan dat we alleen dit cryootje terug laten plaatsen. Er wordt een echo gemaakt waarop we zien dat alles er “goed” uitziet. Geen cysten. Wel diverse tekenen die erop wijzen dat mijn eicelvoorraad echt bijna op is. Niet verder bij nadenken, we gaan hierna niet meer verder. This is it.
Begin november is de terugplaatsing. De vorige keren was ik doodsbang dat de telefoon zou gaan met de mededeling dat het embryo niet goed ontdooid was. Deze keer ging ik er heel relaxed in. Als het zo moet zijn, zal het kindje bij ons komen en anders niet. Dan heb ik daar vrede mee.
De telefoon gaat niet en we mogen weer naar Düsseldorf voor de terugplaatsing! Onze mooie blastocyste (embryo van 5 dagen oud) is verder gaan delen en wordt teruggeplaatst. We gaan weer naar huis en eigenlijk ben ik er de eerste dagen niet zo mee bezig. Wat er ook gebeurt, beide uitkomsten zijn goed. Ben ik zwanger dan moet ik enorm wennen aan het idee dat we een derde kindje krijgen. Ben ik niet zwanger dan ben ik geweldig tevreden met onze 2 jongens die ons al zo gelukkig maken.
Dan komt weer dat moment dat ik zwangerschapstesten in huis haal. Veel te vroeg doe ik een test. Negatief! Ik heb ook het gevoel dat het niet gelukt is. Ok. Niet zwanger. Het zij zo.
Ik blijf wel doortesten en 2 dagen later begint de test toch positief te kleuren. En hij loopt elke dag op. Op mijn officiële testdag is de test weliswaar lichter dan ik gewend ben, maar er staat een duidelijke streep. Het grote googlen kan weer beginnen! Is het een biochemische zwangerschap? Late innesteling? Testen allemaal kapot? Het voelt nog steeds niet helemaal lekker, maar ja, de testen blijven oplopen. De eerste afspraak bij de verloskundige wordt gemaakt en heel stoer zeg ik dat ik pas na 7 weken wil omdat we dan zeker weten of het goed zit of niet. Maar na een week veeg ik een beetje roze af. En 2 dagen later weer… Ik bel toch maar of ik eerder mag komen, dus nu staat de afspraak met 6 weken en 2 dagen. Dan moet er in principe een hartje te zien zijn. De dagen daarop verlies ik nog een beetje bloed, maar de testen blijven donker en ik zie zelfs een 3+ staan op de digitale Clearblue test. Met gemengde gevoelens gaan we naar de eerste echo. Geen praatjes, gewoon kijken. Dan weten we het in elk geval zeker. We zien een klein vruchtzakje met een klein dooierzakje en misschien een klein vruchtje. Geen hartje. Te klein voor 6 weken en 2 dagen. De verloskundige vindt het nog te vroeg om conclusies te trekken maar wij trekken hem al. Dit is niet goed. Over een week weer terug. Ik ben vrij rustig deze week. Verlies ook geen bloed meer.
De volgende week komen we bij een andere verloskundige. Ik zou nu 7 weken en 1 dag moeten zijn. “Spannend hè!?” zegt de verloskundige lief als we binnenkomen. “Nee hoor, we komen voor de bevestiging dat het mis is” geef ik aan. Toch maar even kijken. Eerst uitwendig en indien nodig inwendig. Ze plaatst de kop van het echoapparaat op mijn buik en zoekt de vruchtzak. Daar zit ie. “Inderdaad, het is niet goed, je ziet wel een vruchtzak, maar dit is niet goed” zegt de verloskundige. Ik kan het zelf niet helemaal goed zien want de monitor staat ver weg. Ik zie wel dat er iets in het vruchtzakje zit, maar niet wat. Ze vraagt of ik wil dat ze toch nog even inwendig kijkt en dat wil ik. Het hele apparaat wordt omgebouwd en ik voel me een beetje schuldig dat ze al die moeite moet doen om naar een dood vruchtje te kijken. Maar als we eenmaal beeld hebben en ze zoomt in zien we toch iets bewegen! Er klopt een hartje! Dit ziet er toch goed uit volgens haar. Wij hebben onze bedenkingen, het is toch wel te klein? Klopt het hartje wel snel genoeg? Op deze termijn allemaal weinig over te zeggen, voor nu ziet het er goed uit. Het zal toch die late innesteling zijn geweest…dan klopt alles precies, de testen, de echo’s. Het loopt allemaal net een paar daagjes achter maar het is te verklaren.
Redelijk verward gaan we naar huis. Nog steeds hebben we weinig vertrouwen, maar die nacht lig ik wakker. Ik lig wakker van schrik. Misschien krijgen we echt een derde kind!
De week erop probeer ik nergens op te hopen, maak geen plannen, bedenk niet wanneer mijn verlof zou beginnen, hoe we het aan mensen gaan vertellen, denk niet na over namen, babyspullen, een grotere auto. Eigenlijk denk ik alleen maar aan de volgende echo. Wie dan leeft wie dan zorgt. Na een aantal dagen begin ik steeds wat meer bloed te verliezen. Nog steeds weinig, maar wel elke dag een beetje meer.
En dan mogen we weer naar de verloskundige. Als het goed gaat ben ik nu 8 weken zwanger. We zien het meteen. Het gaat niet goed. Het is niet gegroeid. En we zien het hartje niet meer. De verloskundige schrijft en praat: “6 zwangerschappen, 2 kinderen. Gelukkig 2 kinderen”.
Na nog een controle bij het diagnostiekcentrum wordt de missed abortion definitief bevestigd en mag ik stoppen met de medicatie die ik gebruikte. En dan is het wachten op de miskraam. En hopen dat het vanzelf komt. Anders heb ik over anderhalve week een afspraak in het ziekenhuis en zal ik weer die nare pillen ophalen om het op te wekken. Ergens kijk ik ernaar uit. Een dag ellende. Een dag voor mezelf waarin ik kan verdrinken in zelfmedelijden. Een dag om na te denken over wat er had kunnen zijn maar wat niet zal komen. En om daar vrede mee te sluiten.
Die dag krijg ik echter niet. Want deze keer komt het vanzelf. 2 dagen nadat ik gestopt ben met de medicatie begint het. Op mijn werk nog wel. Snel ga ik naar huis waar mijn ouders en de kinderen zijn. Het duurt een paar dagen, doet geen pijn en het is een stuk “prettiger” dan een opgewekte miskraam.
Wen je ooit aan het krijgen van een miskraam? Ergens wel. Wij gaan niet meer opgewonden en blij naar een eerste of tweede echo, wij zijn niet verbaasd als het hartje niet klopt. De schok van de eerste keer dat vreselijke beeld is er niet meer. Ja, je went er wel een beetje aan. Maar het wordt nooit minder verdrietig. Ook niet als je al 2 kindjes hebt, want ook dit kindje mocht er zijn.
Alle miskramen waren anders, fysiek, maar ook mentaal. Bij de eerste was ik bang dat ik nooit zwanger zou worden, daarna was ik bang dat er geen tweede kindje zou komen en nu moet ik omgaan met het idee dat ik nooit meer zwanger ga worden.
En nu is het voorbij. De miskraam is achter de rug. Ons “zwanger worden avontuur” is achter de rug. Dit is het. We zijn met zijn vieren en dat is meer dan goed, meer dan we een paar jaar geleden hadden durven dromen! En toch, ondanks dat ik zielsgelukkig ben met mijn mannen, moet ik dit allemaal nog even een plekje geven. Het doet me meer dan ik dacht. Maar het komt wel goed. Ok, this is it.
Tip: begin je zelf aan een traject of ben je bezig? We hebben nu prachtige Kinderwensdagboeken om alles in bij te houden. Heel veel sterkte en succes!