Vervroegde overgang en zwanger worden | Ons IVF traject (2)

Onze eerste IVF-poging leek meteen al een succes, vervroegde overgang en zwanger worden leek toch mogelijk: de eerste terugplaatsing was ik zwanger! Kerst brachten we blij en hoopvol door. We mochten kiezen, een echo vóór of net ná Oud en Nieuw…we kozen voor erna, dan was ik ruim 7 weken zwanger en zou er geen twijfel mogelijk zijn op de echo.

De echo

En daar lag ik dan in die stoel met mijn benen in de beugels, klaar voor de inwendige echo. Ik rilde van de zenuwen en er ging zoveel door me heen. Eigenlijk kon ik niet geloven dat ik echt zwanger was en dat alles goed zou gaan, maar tegelijkertijd had ik toch niet de ellende van (nog) een miskraam verdiend, dit kon toch niet misgaan!?

Maar dat kon wel. Want we zagen een bekend beeld op de echo…wel een vruchtje, geen hartslag. Verdoofd kwamen we naar buiten. In plaats van afspraken maken voor nieuwe echo’s, met de verloskundige ed, moesten we weer de ellende in…eerst nog een echo voor de zekerheid, pillen, wie weet een curettage. En het allerergste…we moesten dus gaan wachten! Wachten op een miskraam, wachten tot we weer verder mochten, dit ging maanden duren! Maanden die ik niet had want mijn eitjes waren toch bijna op!? (Het is niet zoals veel mensen denken, dat je alleen maar een eitjes verliest bij een eisprong. Eitjes verlies je gedurende je cyclus ook, anders kreeg je die honderdduizenden eicellen die je bij je geboorte krijgt nooit op).

Een week later hadden we weer een echo waarop opeens een zwakke hartslag te zien was. Wij maakten ons geen illusies dat het alsnog goed zou komen, het ging alleen maar langer duren. Een week later was er geen hartslag meer en was het vruchtje gekrompen en mocht ik eindelijk de pillen (Misoprostol) gaan gebruiken om de miskraam op te wekken.

Vervroegde overgang en zwanger worden | Miskraam

Deze keer ging de miskraam “beter” dan de vorige keer. Na 2 “giften” en minder weeën dan de vorige keer was ik zo goed als schoon. Uiteindelijk heeft het wel nog 3 maanden geduurd voordat mijn baarmoeder rustig genoeg was om onze cryo (embryo dat bewaard werd in de diepvries) terug te laten plaatsen. 3 maanden waarin ik alvast een afspraak maakte in een kliniek in Düsseldorf, omdat ik inmiddels zoveel had gelezen en besproken dat het wat mij betreft duidelijk was dat onze kansen op een zwangerschap daar hoger lagen. Ik zou daar meer hormonen kunnen krijgen en de behandeling is meer aangepast op het individu, in plaats van een standaard protocol in NL (dat noodzakelijk is omdat de verzekeraars anders niet meewerken). Mijn vriend vertrouwt er in dit soort gevallen op dat ik mijn huiswerk goed doe en hij vond dat we dit moesten gaan doen als ik aangaf dat het nodig was. We hadden beiden liever geen spijt achteraf.

Cryo

In april lieten we een mooi embryo terugplaatsen, maar er gebeurde helemaal niets. Dit betekende einde IVF-poging 1 en einde behandeling in Nederland, wij gingen naar Düsseldorf! Dit klinkt heel opgewekt, maar dit ging uiteraard gepaard met veel verdriet en de altijd maar knagende onzekerheid. Als iemand jou vertelt dat je ooit zwanger wordt en een kindje krijgt, al duurt het nog lang, dan ga je hoopvol verder. Maar als je in het traject zit weet je dit niet en die onzekerheid is echt verschrikkelijk!

Dikke buiken om me heen

In deze periode raakten er in onze directe omgeving ca 15 mensen zwanger. En dan heb ik het over beste vriendinnen, schoonzussen, nichtjes en dergelijke… Mensen die je het allemaal enorm gunt. Maar doordat ze zo dichtbij je staan is het ook telkens confronterend en hoe dikker de buik hoe lastiger ik het vond (ik ben gek op zwangere buiken ;))! Maar al deze mensen steunden ons enorm en waren er ook altijd voor mij, ik wilde hier daarom op een goede manier mee om proberen te gaan. Ook dit was erg lastig…maar ik heb het geprobeerd. Ik organiseerde en bezocht babyshowers, stuurde kaartjes en ging op kraamvisites. En nee ik ben niet zo attent geweest als ik had willen zijn. Maar ik heb het geprobeerd. En als ik het moeilijk vond zei ik dit ook gewoon. Dat is dan het voordeel van open zijn over je traject, je kunt je verdriet delen. En ik prijs me gelukkig dat ik omgeven was met mensen die misschien niet alles begrepen, maar dit wel probeerden en er altijd voor me probeerden te zijn.

Vervroegde overgang en zwanger worden | Op naar Düsseldorf

Eind april zaten we in Düsseldorf (dat is wel even een andere trip dan snel in je eigen stad naar het ziekenhuis! Gelukkig had ik een deel van mijn collega’s geïnformeerd en was ook het management begripvol dus ik kreeg wel het gevoel dat er begrip en ruimte voor was). De (Nederlandse) arts zag er nog wel heil in dus we gingen een poging opstarten. Eerst nog even 6 weken DHEA slikken (een hormoon waar je een baard van kunt krijgen, maar ook eicellen van betere kwaliteit….dan maar zwanger met baard was de gedachte ;)). Ik ging 450 eenheden hormonen spuiten.

Als je bedenkt dat de max in Nederland 225 is, was

dit dus héél veel! Daarbij moest ik nog een mix van vitamines slikken, bolletjes inbrengen en een neusspray nemen. Niet alleen spuiten en slikken maar ook snuiven dus! 

In juni begonnen we deze poging en de eerste echo was weer erg spannend. Ik spoot zoveel hormonen, nu moesten er toch wel veel eitjes groeien!?

3! 3 eitjes…als je dan weer dezelfde rekensom maakt als bij de vorige poging kom je toch de conclusie dat je met een beetje geluk dan 1 embryo hebt. Dat viel dus wel even tegen! De eitjes waren ook al zo groot dat de punctie (die in Düsseldorf standaard onder narcose plaatsvindt) snel ingepland werd, anders werden de eitjes te groot en overrijp.

De dag van de punctie was weer erg spannend. Deze keer mochten we in een ander deel van de kliniek zitten. Het was er “gezellig gemaakt” met een woonkamer waar we samen met andere patiënten zaten. Als de man wordt weggeroepen weet je wat hij moet gaan doen…en als hij weer terugkomt weet je wat hij net heeft gedaan…en mijn vriend wist dan ook dat hij in hetzelfde hokje moest gaan doen wat die andere mannen daar ook net hadden gedaan. Blijkbaar op een keiharde houten stoel met verschrikkelijk foute Duitse porno…ach ja…zo heb je weer een leuk verhaal tijdens feesten en partijen!
Ook ik mocht op een hard en bijna antiek bed plaatsnemen en werd vastgebonden en er kwam een oudere dame om mij in slaap te brengen. Toen ik wakker werd moest ik meteen zelf naar een andere ruimte lopen waar ik even bij kon komen samen met mijn vriend en waar de arts ons kwam vertellen dat er uiteindelijk 4 eicellen waren gevonden. Niet echt iets om blij van te worden maar de arts had goede hoop. De dag erna werden we gebeld over het aantal bevruchtingen en daarna was het afwachten. Als we dan de 4 dagen erna niet gebeld werden had in ieder geval 1 embryo het overleefd en hadden we weer kans op een zwangerschap. First things first. Eerst moesten er bevruchtingen zijn….

Klik hier voor het laatste deel van ons verhaal.